Değerli hemşehrilerim Aktaş Köyü’ne mensup gençlerin 1980 -1985 yılları arasındaki Bursa’da orta ve lise tahsilinde gerek ilgisizlik gerekse vizyon eksikliği sebebiyle köye dönüş yapmaları, Orhaneli Termik Santraline işci olarak işe başlayan arkadaşlarımızın ayaklarına kadar servis gelmesine rağmen ve serviste geçen sürenin de mesaiden sayılmasına rağmen yaklaşık 30-35 işcinin işi bırakması, köyümüzden göç ederken plansız olarak ailenin yetişmiş elamanların hepsinin Bursa’da asgari ücrete talim edip köydeki arazilerin boş bırakılması ve göç sonucunda aynı mahallede adeta küçük bir Aktaş Köyü oluşturulması sonucu ilerlememiz teknolojiye ve çalışma şartlarına göre şekillendi.
Aynı zihniyette olunca su, deterjan vs olsa da temizlik konusunda hala duyarsızız. Sokaklarda kadınlarımız kendini köyde zannedip gene birbirine bağırarak konuşmakta ,kahvehanede birbirimize bağırarak konuşmaya devam ederken talihsizliğimiz aynı mahalledeki diğer insanlarında bizden farklı olmaması .
Sonuçta elimizde birikim olmayınca, meslek olmayınca Bursada asgari ücrete talim etmekle yerimizde sayıyoruz. Elimizdeki 3-5 memuru gördüğümüzde işimize yaramayan karşı tarafın canlarını sıkan sorular soracağımıza onlardan neden faydalanmayız?
Ne zaman başka köyleri örnek gösterip kendimizi işe yaramaz göstermekten vazgeçeçeğiz? Kendi gücümüzü görmemek bize ne kazandırır . 4 dağ ilçesinde ilk 10 köye girerken neden bi lokantacımız, neden fırıncımız, neden bi terzimiz yok, ve esnaf olan nadir insanlarımız neden önderlik yapmaz . Şahsen aylık 100 tl verme gücünde olan yaklaşık 20 ismi ben size sayarım burada. ilerleme birşeyler başarma işi sacayağıdır ve bizler bir işin fikri bazında emek bazında yön gösteririz. Sonuçta burs, yardım, yatırım yapma işi maddi bi olaydır.
Zaman zaman hemşehrilerimizin az sayıda bulunduğu mahallelerde yaptığım ziyaretlerde iyi anlamda ilerleme olduğu ,komşusu konyalıdan, ankaralıdan erzurumludan bi şeyler kaptığını gözlemekteyim. Ben hayatta hep çözüm arama yolunu seçtim ve hiç bir zaman eyvah ne yapacaz demedim, ne yapabiliriz dedim ve hayat sanki böyle güzel.
Son olarak 1970-1982 jenerasyonu olarak bankacı, polis, öğretmen, imam,devlet memuru yetiştirerek borcumuzu ödedik. Belki de bizden beklenmemesine rağmen şimdi sıra şuan lisede üniversite okuyan gençlerde! Bizleri geçin ! Biz de sizinle gurur duyalım. Kalın sağlıcakla...
Ahmet ERSÖZ(20/02/2012)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Herhangi bir hesabınız yoksa yorumlama biçimi olarak "Anonim"i seçiniz. Bu durumda, lütfen adınızı mesaj içinde belirtiniz.